Oysa sadece minik bir tavsiye vermek istemiştim konunun bu kadar uzayacağını bilemedim...

İnsanlar gözünüzün içine baka baka yalan söyleyebiliyorlar ne yazık ki ve bunu o kadar rahat yapıyorlar ki katiyen yüzleri kızarmıyor. Vicdan azabı dahi çekmiyorlar. Hoş, bir vicdana sahip olduklarını söylemek ne kadar doğru olur bilemiyorum. Hani biraz yüzleri kızarsa, ne bileyim gözlerini kaçırsalar falan en azından utanç duygusunu yitirmemiş olduklarını görürüz... Bakınız hala bunca kötülüğün içinde iyilik arama derdine düşmüşüz. O zaman bize de yazıklar olsun mu? Kimbilir, bu insanların bu kadar kötü olmalarına sebep, belki de bizim bu kadar iyi düşünmemizdir... Mesela siz düşünmekten, üzülmekten uyuyamazken onlar hayatlarına mutlu mesut devam ederler. Neden peki? Asıl olması gereken bu durumun tam tersi değil midir? Yani siz mutlu mesut hayatınıza devam ederken onların pişman ve huzursuz olması gerekmez mi? Öyleyse mevzu yine vicdana geliyor sanki... Ama er ya da geç o kadar bastırılmasına rağmen birgün mutlaka vicdan sesini duyuruyor. İşte o zaman her şey yoluna giriyor. Bu arada bir de şey durumu söz konusu: size böyle davranan insana karşı içinizde bitmek tükenmek bilmeyen sevgi... Aslında nefret etmeniz gerekirken, o içinizdeki sevgi asla bitip, tükenmez hatta bazen artar. Hani bazen affeden insanları görüp bir türlü anlam veremeyiz ya, işte bu durumun sebebi tam olarak bu sanırım: SEVGİ... Peki neden aslında nefret etmemiz gereken bu insanları sevmeyi bir türlü bırakamayız? Bilmiyorum. Sevdiğimiz için mi affederiz yoksa affettiğimiz için mi sevmeye devam ederiz? Her neyse olayı daha fazla felsefeye bağlayıp kısır döngü haline getirmeden önce toparlayayım en iyisi. Başından beri söylemek istediğim, siz siz olun hiç kimseye güvenmeyin. Affetmeyin demiyorum, affedin ama uzak durun, sevginizi kullanmalarına izin vermeyin. Bırakın neye layıklarsa onu yaşasınlar, siz uzaktan yine seversiniz. Hem sevmelerin en güzeli uzaktan sevmek değil midir? Çünkü uzaktan sevdiğinizde size zarar veremezler. Benim bu görüşümü eleştirenler, önyargılı ve fazla kuşkucu olduğumu düşünenler de var elbette. Ama bence bir nevi kendini koruma mekanizması gibi bir şey... Defalarca üzülmemek, acı çekmemek için...