Fiziksel bir yarayı tedavi edebilir insan... Ama manevi yaranın tedavisini bulamadım ben henüz. Peki hayat neden bu kadar acımasız ? Ya da hayat mı bu kadar acımasız yoksa insanlar mı ? Bilmiyorum. Örneğin; 5 saat mutlu olduysam sonrasında 5 gün, 5 hafta, 5 ay mutsuz oluyorum. İsyan değil bu sorguluyorum sadece. Nerede hata yapıyorum ya da çok mu abartıyorum diye... Ama hayır ne yaşıyorsam ne hissediyorsam ondan bahsediyorum. İçimde ki hiç durmadan kanayan yara canımı fazlasıyla acıtıyor. Manevi bir iç kanama denilebilir mi bilmiyorum. Öldürmüyor, keşke öldürse en azından kurtulmuş olur insan. Süründürüyor adeta... Her ne kadar güçlü olsamda artık dayanamıyorum. Kendime verdiğim sözler, teselliler boşuna sanki. Kalbim, aklım, ruhum laf anlamıyor. Yeter düşünme, hissetme diyorum ama engel olamıyorum, benden bağımsız hareket ediyor gibiler... Bilsem ki eninde sonunda bir gün yaramın ilacına sahip olacağım, dayanırım. Sesimi çıkarmam hiç o güne kadar. Ama öyle bir şey yok gibi. Bu yara ölene kadar içimde kanayıp duracak sanki hiç geçmeyecek, iyileşmeyecek gibi...
Yorumlar
Yorum Gönder