Sevmiyorum özlemeyi. Bir yerleri, birilerini ya da eski beni. Özlediğim ve buna katlanmak zorunda olduğum her şeyden nefret ediyorum. Keşke bu duygu olmasaydı hayatımda. İnsan eğer özlediği şeyleri görebilecekse tekrarını yaşayabilecekse elbette özlemek güzel olabilir. Ama bir daha tekrarı mümkün olmayan şeyleri özlemek son derece kötü. Örneğin birini özlersin ama özlediğin kişi o değildir çünkü değişmiştir artık iğrenç biri olmuştur, senin ona verdiğin değeri hiç etmiştir. Görmek istemezsin ama özlersin yine de. Ne çaresiz bir durum... Bir arkadaşını özlersin mesela, geçen güzel günleri anımsarsın önce... Sonra şimdiye bakarsın üzülürsün ama umursamazsın artık çünkü neden umursayasın ki sonuçta durumun bu hale geleceğini bildiğin için zamanında elinden geleni yapmaya çalışmışsındır ama o tercihini çoktan yapmıştır ve sana sadece kendine yeni bir arkadaş bulmak düşer. Veya eski seni özlersin bazen ama artık ne yaparsan yap asla eskisi gibi olamazsın büyümüşsündür çünkü ya da yaşadı...