Bazen sadece yazarım...

Kaçmak kolaydı, ardına bakmadan... Arkasından, can çekişir misali yardım et diye bağıran birini duymamak, hiç mi acıtmaz insanın içini... Hiç mi pişman olmaz. Ne kaybeder ki gitmese ya da ne kazandı gidince? Kurtulmanın verdiği anlık bir rahatlama mı, belki mutluluk, belki sevinç mi? Peki vicdanından kaçmakta bu kadar kolay olacak mı? Bugün kurtulduğunu sanabilir insan. Peki yarın, diğer gün, bir hafta sonra, 3 ay sonra, hatta 1 yıl sonra... Kimbilir belki 5 yıl sonra ? Eninde sonunda yenik düşecek ve kaçamayacak. Geri dönüp bir şeyleri de değiştiremeyecek belki. Sonunda hem kendinin hem de ardında bıraktığı insanın hayatını mahvetmiş olduğuyla kalacak. Keşke dememek için, henüz çok geç olmadan elindeki fırsatı değerlendirebilmeli insan. Fırsatlar, her zaman çıkmaz karşımıza, hatta çoğumuz hiç denk gelmeyiz bile. Ve çıktığında değerlendirmezsek bir daha hiç gelmez. İkinci şans boşuna varolmamıştır. Belki de bir dönüm noktasıdır, ben bugüne kadar hiç  3. ya da 4. şans diye bir ş...

Fiziksel bir yarayı tedavi edebilir insan... Ama manevi yaranın tedavisini bulamadım ben henüz. Peki hayat neden bu kadar acımasız ? Ya da hayat mı bu kadar acımasız yoksa insanlar mı ? Bilmiyorum. Örneğin; 5 saat mutlu olduysam sonrasında 5 gün, 5 hafta, 5 ay mutsuz oluyorum. İsyan değil bu sorguluyorum sadece. Nerede hata yapıyorum ya da çok mu abartıyorum diye... Ama hayır ne yaşıyorsam ne hissediyorsam ondan bahsediyorum. İçimde ki hiç durmadan kanayan yara canımı fazlasıyla acıtıyor. Manevi bir iç kanama denilebilir mi bilmiyorum. Öldürmüyor, keşke öldürse en azından kurtulmuş olur insan. Süründürüyor adeta... Her ne kadar güçlü olsamda artık dayanamıyorum. Kendime verdiğim sözler, teselliler boşuna sanki. Kalbim, aklım, ruhum laf anlamıyor. Yeter düşünme, hissetme diyorum ama engel olamıyorum, benden bağımsız hareket ediyor gibiler... Bilsem ki eninde sonunda bir gün yaramın ilacına sahip olacağım, dayanırım. Sesimi çıkarmam hiç o güne kadar. Ama öyle bir şey yok gibi. Bu y...