Bugün günlerden yine onsuzluksa... Şu an ne yapıyordur, nasıldır hiçbir şey bilmiyorsanız hayatı hakkında. Ne kötü bir durumdasınız. Çaresizliğin dibini yaşıyorsunuz adeta. Halbuki bir mesaja, bir telefona bakar bunları öğrenmek ama o izin vermeyince bunu bile yapamıyorsunuz. Elinizden bir şey gelmiyor. Mesela sesini öyle özlüyorsunuz ki. Bazen öyle dayanılmaz noktaya ulaşıyor ki hasret ama sesinizi çıkaramıyorsunuz. Anlasa hâlimi, hissetse, sessizliğimde duysa beni, o nasıl dayanıyor anlamıyorum, nasıl özlemiyor, nasıl uyuyabiliyor diyorsunuz. Zira siz geceleri uyuyamıyorsunuz sabaha kadar. Aklınız da kalbiniz de sürekli onu sayıklıyor. Toparlanamıyorsunuz bir türlü, kendinize gelemiyorsunuz. Etrafa mutluymuş gibi görünmekten yoruluyorsunuz fazlasıyla. N'olurdu gelseydi... Gelseydi de "...-muş gibi" değil gerçekten mutlu olsaydım mesela, kavuşacağımı bilerek özleseydim ya da diyorsunuz kendi kendinize. 04.06.2017